പാതിരാമണലിലേക്കൊരു യാത്ര - രണ്ടാം ഭാഗം

പാതിരാമണലിലേക്കൊരു യാത്ര-ഒന്നാം ഭാഗം വായിക്കാന്‍ ഇവിടെ ക്ലിക്കുക

ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് വീണ്ടും യാത്ര തുടങ്ങി. ഒരു മൈക്ക് ബോട്ടിലില്ലാത്തത് ഞങ്ങള്‍ക്ക് അസൌകര്യമായ കാര്യം സൂപ്രണ്ട് ഡ്രൈവറോട് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ , ഡ്രൈവര്‍ പറഞ്ഞത് “സൌകര്യങ്ങള്‍ കൂടുമ്പോള്‍ ആസ്വാദനവും കൂടും. നിങ്ങളെപ്പോലെയല്ല ഇതില്‍ വരുന്ന പല യാത്രക്കാരും; കുടിക്കണം ആടണംഎന്ന ഒറ്റ ഉദ്ദേശത്തോടെയാണ്  വരുന്നത്....

കുടിച്ചുകഴിഞ്ഞാല്‍ ഞങ്ങള്‍ കൊടുക്കുന്ന നിര്‍ദ്ദേശങ്ങളൊന്നും അവര്‍ പാലിക്കറുമില്ല. ഒരുത്തന്‍ മിസ്സായാല്‍ ഞങ്ങളുടെ കഞ്ഞികുടിമുട്ടും. ഈയടുത്തൊരു ദിവസം ഒരുത്തന്‍ വെള്ളമടിച്ച് വെള്ളത്തില്‍ വീണു, ഞങ്ങളുടെ ടി.വി കേടാക്കി”. ഡ്രൈവറുടെ പരിഭവങ്ങള്‍ കേട്ടിരുന്നപ്പോള്‍ അവരുടുടെ മുരടന്‍ ഭാവം ഉരുത്തിരിഞ്ഞ വഴി കണ്ടെത്തി.

 അതെ അപകടങ്ങള്‍ പലതും നാം സ്വയം വിളിച്ചുവരുത്തുന്നതാണ്. എന്നിട്ട് നടന്നു കഴിയുമ്പോള്‍ ഉത്തരവാദിത്ത്വം മുകളിലിരിക്കുന്നവരുടെ കുത്തകയായി മുദ്ര വെക്കും. 

 തിരമാലകളുടെ തിളക്കം കുറഞ്ഞുതുടങ്ങി. അങ്ങ് ദൂരെ  ഭിത്തി പോലെ ഒരു കരിമല ഉയര്‍ന്ന് വരുന്നത്കണ്ടു തുടങ്ങി. കുളവാഴകള്‍ ഞങ്ങളോടൊപ്പം സഞ്ചരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.                           ഇടതൂര്‍ന്ന ഒരു പച്ചത്തുരുത്ത് അടുത്തേക്ക് ഒഴുകി വരവേ ഞാന്‍ ഡ്രൈവറോട് ചോദിച്ചു: “ഈ സ്ഥലം?.” “ പാതിരാമണല്‍ ”. ഹൊ വായിച്ചറിഞ്ഞ, കേട്ടറിഞ്ഞ ആ അത്ഭുത ദ്വീപ് മുന്നിലേക്കൊഴുകി എത്തുന്നു.  

 ദ്വീപ് വാതില്‍ക്കല്‍ നിന്നും മറ്റൊരു ചെറുബോട്ട് യാത്ര തിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങുന്നു. അവര്‍ അവിടുന്ന് മാറാതെ ഞങ്ങള്‍ക്ക്  അവിടേക്ക് എത്താന്‍ കഴിയില്ല. ഡ്രൈവര്‍ ഹോണടിച്ചു. അതോടൊപ്പം എന്നോട് ഒരഭിപ്രായവും. "ഇപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ ചെന്നാല്‍ ആ ബോട്ട് ഞെരിഞ്ഞ് പോവും". ഡ്രൈവറുടെ ദയാദാക്ഷ്യണ്യത്താല്‍ ഒരു ബോട്ടിനെ രക്ഷപെടുത്തിയ ചാരിതാര്‍ത്ഥ്യം അദ്ദേഹം അനുഭവിക്കട്ടെ. ഞാന്‍ ആശ്ചര്യത്തോടെ പ്രതികരിച്ചു."ആ...ഹാ..!"

 ഞങ്ങളുടെ ബോട്ടിനെ കരക്കടുപ്പിക്കാന്‍ അസിസ്റ്റന്റ് കഴുക്കോല്‍ ആഞ്ഞ് ഊന്നി. ഊന്നിന്റെ ശക്തിയോ , കഴുക്കോലിന്റെ പഴക്കമോ കഴുക്കോല്‍ തുഞ്ചം ഞെരക്കത്തോടെ താഴേയ്ക്കടര്‍ന്നു തൂങ്ങി. ബോട്ട് കടവില്‍ നിന്നും പിന്നോട്ട് അകന്ന് മാറി. ആ ചെറുബോട്ട് കാരണം ഞങ്ങളെ പാതിരാമണലില്‍ ഇറക്കാതെ പോകുമോ?. സംശയം ശബ്ദം പൂണ്ടപ്പോള്‍ ഡ്രൈവര്‍ അസഹ്യതയോടെ പറഞ്ഞു: “ ധൃതി പിടിക്കല്ലേ ഇറക്കാം”. ഓ...ഇങ്ങോട്ടുള്ള യാത്ര ഇവിടം കൊണ്ടവസാനിക്കുകയാണ്. ബോട്ട് തിരിച്ചിട്ട് കടവിലടുപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമമാണ്. നാല് മണിക്ക് ഞങ്ങള്‍ പാതിരാമണല്‍ ദ്വീപില്‍ കാലുകുത്തി. നീല്‍ ആംസ്ട്രോങ് പറഞ്ഞത് പോലെ ഞാനും പറഞ്ഞു...

 ബോട്ടില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങിയത് കായലിലേക്ക് ഇറക്കികെട്ടിയ ഒരു നടപ്പാതയിലേക്കാണ്. ദ്വീപ് വാതില്‍ക്കല്‍ ഇടതും വലതുമായി ഇടിഞ്ഞ് പൊളിഞ്ഞ രണ്ട് ഒറ്റമുറികള്‍ കാണപ്പെട്ടു. മേല്‍ക്കൂര പൂര്‍ണ്ണമായും നശിച്ചിരിക്കുന്നു. മുറികള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഒഴിഞ്ഞതും ചളുങ്ങിയതുമായ പ്ളാസ്റ്റിക് ബോട്ടിലുകള്‍ ധാരാളം. ആ മുറികളുടെ ഉപയോഗം എന്തായിരുന്നിരിക്കാം എന്നൊരു ചോദ്യം ഞാന്‍ എന്നോട് തന്നെ ചോദിച്ച് അവിടെ തന്നെ കുഴിച്ചുമൂടി. 

 മുന്നില്‍ ദീര്‍ഘചതുരാകൃതിയിലുള്ള കല്ലുകള്‍ പാകിഅടുക്കിയ നടപ്പാത കാനനത്തിനുള്ളിലേക്ക് നീളുന്നു. കരിങ്കല്‍ നടപ്പാത്യ്ക്കിരുവശവും സമാന്തരമായി പച്ചപ്പരവതാനിവിരിച്ചത് പോലെ മരങ്ങള്‍ക്കിടയിലായി മറ്റ് രണ്ട് നടപ്പാതകള്‍ക്കൂടി. ഹൌസ് ബോട്ടില്‍ നിന്നിറങ്ങിയ ആളുകള്‍ കൂട്ടം കൂട്ടമായും ഇണചേര്‍ന്നും മുന്നോട്ട് ഗമിച്ചു. “ബ്ളും” ഉണങ്ങിയ ഒരു മരച്ചില്ല ഒടിഞ്ഞ് താഴെ പച്ചപ്പരവതാനിയില്‍ വീണപ്പോഴാണ് , അത് പച്ച മേടല്ല ജലത്തിന്റെ മുകളില്‍ പായല്‍ കിടക്ക വിരിച്ചിരിക്കുന്നതാണെന്ന് വെളിപ്പെട്ടത്.

 ഇട തൂര്‍ന്ന പച്ചിലക്കൂട്ടങ്ങളില്‍ വ്യത്യസ്തജാതി സസ്യങ്ങളാണ് ഒന്നിനോടൊന്ന് ചേര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നത്. അറ്റമില്ലാത്ത ഈ ജൈവവൈവിധ്യങ്ങളാണോ കണ്മുന്നിലെന്ന് ചോദ്യമുയരവേ മുന്നോട്ട് പോയിരുന്നവര്‍ ഒരു പതിഞ്ചുമിനിറ്റിനുശേഷം തിരികെ വരുന്നത് കണ്ടുതുടങ്ങി. നടപ്പാത പഞ്ചസാര മണലില്‍ അവസാനിച്ചു. അവിടെയൊരു ഗുരുദേവസ്മാരകം ഉണ്ടായിരുന്നു. സ്മാരകത്തിന്‍ മുന്നില്‍ നിന്ന് നോക്കിയാല്‍ പച്ചപ്പടര്‍പ്പിനുള്ളിലൂടെ അങ്ങേയറ്റം കായല്പരപ്പ് കാണാം.

 മതദ്വേഷമില്ലാതെ സോദരേണ വാഴണം സര്‍വ്വരും എന്നാശിച്ച ഗുരുദേവന്‍ ഒരു പക്ഷേ തന്റെ ആത്മാവിന് പൂകണമെന്ന് നിനച്ചാല്‍ ഒരുപക്ഷെ ഈ സ്മാരകത്തിലായിരിക്കും പൂകുന്നതെന്ന് ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചു.ഇത്രയും സ്വച്ഛസുന്ദരമായ അന്തരീക്ഷം ഈ കാനനത്തിലല്ലാതെ എവിടെ ലഭിക്കും.

തറയ്ക്ക് സമാന്തരമായി ചാഞ്ഞ ചില്ലകളുമായി വിലസുന്ന മരങ്ങളില്‍ കുട്ടിക്കുരങ്ങന്മാരെ പ്പോലെ ചില വിരുതന്മാര്‍ ഫോട്ടോയ്ക്ക് പോസുന്നുണ്ടാ‍യിരുന്നു. എന്റെ കുട്ടിക്കുരങ്ങിയും അതിലൊരാളായിരുന്നു.എവിടെ നോക്കിയാലും പച്ചപ്പ്. പലരും ഹരിതഛായകള്‍ മൊബൈലിലും,ക്യാമറയിലും പകര്‍ത്തി സംതൃപ്തി പൂണ്ടു.  കായല്‍പ്പരപ്പില്‍ ഓളങ്ങള്‍ ഉലയുന്നു,എന്നിട്ടും മരച്ചില്ലകള്‍ ചലനമറ്റ് നില്‍ക്കുന്നതെന്തേ?!.

 പഞ്ചസാരമണലില്‍ കുട്ടിത്തം കെട്ടുവിട്ടു. ഓരോ പിഞ്ചുകൈകളും കൈകോര്‍ത്ത് അവരുടെ സ്വതസിദ്ധമായ കളികളിലേര്‍പ്പെട്ടു. കാര്‍ത്തിക, ദേവിക, നേമ, അംന..  ഈണത്തില്‍ ഈരടികള്‍ പാടി നെഞ്ചില്‍തൊട്ടും, കൈവെള്ളയില്‍ അടിച്ചും, വട്ടംകറങ്ങിയും, പൂഴിമണ്ണില്‍ വീണും അവര്‍ കളികള്‍ തുടര്‍ന്നു. അവരുടെ ചെയ്തികള്‍ നിരീക്ഷിച്ച് നിന്നാല്‍ കളി മതിയാക്കി പോരൂ മക്കളെ എന്ന് പറയാനാളല്ല ഞാന്‍ .

“ ഈ ദ്വീപിന്റെ വന്യമായ നിശബ്ദതയില്‍ തന്റെ ഇഷ്ട്ട തോഴനുമൊത്ത് ഒരു ദിവസം മുഴുവന്‍ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുക, എന്താവും അനിതാ നിനക്ക് പറയാനുണ്ടാവുക“?. ഞാന്‍ സഹപ്രവര്‍ത്തകയോട് ചോദിച്ചു. ഉടന്‍ അനിതയുടെ മറുപടി “അതാണ് ചേച്ചീ ഞാനും ആലോചിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഒരാളെകണ്ടെത്തി ഇവിടെ വന്നൊരു ദിവസം ഇരിക്കണം .” “ഓ.! ഇത് വരെ ആളെ കണ്ടെത്തിയില്ല?..” “ഇല്ല..അത്..അതിപ്പോള്‍ ഇവിടെ വച്ച് നിര്‍ഗളിച്ച തോന്നലാണ്”.

 “ തല്‍ക്കാലം ആ ഫ്രണ്ട് ഞാനായാലോ?..ഈ നിശബ്ദതയില്‍ തനിച്ചിരിക്കാന്‍ വല്ലാത്ത ഭയം. ഒരാള്‍ കൂടെയുണ്ടെങ്കില്‍ ആ ത്രില്ലൊന്ന് അനുഭവിച്ചറിയുക തന്നെ. ഒരു ദ്വീപില്‍ ഒറ്റയ്ക്കൊരു അല്ല ..നമ്മള്‍ രണ്ടാളും തനിച്ച്...അല്ല നമ്മള്‍ രണ്ടാളും മാത്രം”. “ചേച്ചീ..ആം റെഡി.നമ്മള്‍ ഇവിടെ ഹാള്‍ട്ട് ചെയ്യാന്‍ ഇവര്‍ സമ്മതിക്കുമോ?”.“ഞാന്‍ എ.എ യോട് സാങ്ഷന്‍ ചോദിക്കാം”.

എ.എ പഞ്ചസാരമണല്‍ കാലില്‍ പറ്റാതെ പുല്‍ പ്രദേശത്ത് കയറിനിന്നൊരു വിഗഹ വീക്ഷണത്തില്‍ ആയിരുന്നു. ഞാന്‍ വളച്ച് കെട്ടാതെ കാര്യത്തിലേക്ക് കടന്നു. “സര്‍ , ഞാനും അനിതയും ഇന്നിവിടെ ഹാള്‍ട്ട് ചെയ്യാന്‍ തീരുമാനിച്ചു”. “ഓ...ആയ്ക്കോട്ടെ.” എ.എ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് സാങ്ഷണ്ട്. 

ആ ചിരിയുടെ പിന്നില്‍ ഒരു തമാശ കേട്ട ലാഘവം. ഞാന്‍ വീണ്ടും ആവര്‍ത്തിച്ചില്ല. തമാശയല്ലെന്ന് എ.എ. വിചാരിക്കരുത്. ഞാന്‍ ഗൌരവത്തില്‍ പുറകോട്ട് നടന്ന് അനിതയോടൊത്തു.കാര്യം ഗൌരവമാണെന്നറിയുമ്പോള്‍ എ.എയുടെ പ്രതികരണം ഇങ്ങനെയായിരിക്കില്ലെന്നറിയാം.

 സൂപ്രണ്ട് സര്‍ കാട്ടെള്ള് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച് തന്നു. മണപ്പിച്ചു. എള്ളിന്‍ ചെടിയുടെ മണത്തില്‍ അല്‍പ്പം കൂടി രൂക്ഷത കൂടിയ മണം. വന്നവരെല്ലാം മടക്കം ആരംഭിച്ചപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ പിറകോട്ട് വലിഞ്ഞു.

 ബോട്ടില്‍ ഞങ്ങള്‍ രണ്ടാളെ കണ്ടില്ലെങ്കില്‍ ആരറിയാന്‍ ?! ബോട്ടില്‍ ഫ്രണ്ടില്‍ സൈറ്റ് സീയിങ്ങിനിരിക്കുന്നവര്‍ , ഞങ്ങള്‍ റൂമില്‍ റെസ്റ്റ് എടുക്കുകയാണെന്ന് വിചാരിച്ചോളും. റൂമിലുള്ളവര്‍ ഞങ്ങള്‍ സിറ്റ് ഔട്ടില്‍ കാണുമെന്ന് ധരിച്ചോളും. വന്നവരെല്ലാം ദ്വീപിനോട് വിടപറഞ്ഞ് ബോട്ടിലേക്ക് യാത്രയായി.ഏകദേശം അരമണിക്കൂറോളമാണ് ദ്വീപില്‍ ചെലവഴിച്ചത്.

 ഞാനും അനിതയും കണ്ണോട് കണ്ണ് നോക്കി. സമയം നാലര കഴിഞ്ഞതേയുള്ളൂ. നിബിഢമായ വനാന്തരങ്ങളായത് കൊണ്ടാവും പരിസരം ഇരുണ്ട് തുടങ്ങി. ചീവീടുകളുടേയും, മറ്റ് ജീവികളുടേയും വിവിധ ശബ്ദങ്ങള്‍ . ഇവിടം ഇരുളുമ്പോള്‍ വെളിച്ചത്തിനായി എന്തുണ്ട് കയ്യില്‍ ? .മനസ്സതിന് ഉത്തരം കണ്ടെത്തി. പ്രകൃതിയില്‍ എത്തുമ്പോള്‍ പ്രകൃതിയോട് താദാത്മ്യം പ്രാപിക്കുക. നിലാവ് ഞങ്ങള്‍ക്ക് കൂട്ടായിരിക്കും. അത്യാര്‍ഭാടത്തിന് മൊബൈല്‍ വെളിച്ചവുമുണ്ട്. മത്സ്യ , മാംസാദി വിഭവങ്ങള്‍ കൂട്ടിയുള്ള ഉച്ചയൂണ് വിശപ്പിനെ നാളെ പുലര്‍ച്ചയോളം അകറ്റി നിര്‍ത്തും.

 ഈ വിജനതയില്‍ പ്രകൃതിയുടെ താളത്തെ വരവേല്‍ക്കാനായി ഹൃദയമിടിപ്പോടെ ഞങ്ങള്‍ കാത്തിരുന്നു. അതെ, പ്രകൃതിയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പിന് വേണ്ടി കാതോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ പ്രകൃതി തന്നെ സംസാരിക്കും.

 “എന്താ..ചിരിക്കുന്നത്?”. അനിതയുടെ ചോദ്യമാണ് എന്റെ മുഖത്തൊരു ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു എന്നെന്നെ ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചത്. “ഈ പാതിരാമണല്‍ എന്ന പേരെങ്ങിനെ ഈ ദ്വീപിന് കിട്ടി? എന്ന ചോദ്യത്തിന്‍ ബോട്ട് ഡ്രൈവര്‍ തന്ന ഉത്തരം ഞാന്‍ ഓര്‍ത്ത് പോയി.---ദ്വീപ് ഒരു പാതിരാത്രിയ്ക്കുണ്ടായതാണെന്നാണ് അയാള്‍ പറഞ്ഞത് ”.

പരശുരാമന്‍ മഴുവെറിഞ്ഞ് കേരളം ഉണ്ടാക്കിയെങ്കില്‍ ഒരു രാത്രികൊണ്ട് ഈ ദ്വീപും ഉണ്ടായിക്കാണും. ഞാന്‍ മണലില്‍ ചമ്രം പടിഞ്ഞിരുന്ന് ഗാഢമായി ചിന്തിച്ചു. ഈ നിശബ്ദതയില്‍ ധ്യാനത്തിലൂടെ സത്യമാര്‍ഗ്ഗത്തിലെത്താന്‍ ചീവീടുകള്‍ സമ്മതിക്കുന്നില്ല. 

ഞാന്‍ പെട്ടൊന്നൊരു ലിറ്റില്‍ ഹാഡ്രോണ്‍ കൊളൈഡര്‍ സ്ഥാപിച്ചു. സ്വിറ്റ്സര്‍ലന്‍ഡിന്റേയും ഫ്രാന്‍സിന്റേയും അതിര്‍ത്തിയിലല്ല. എന്റെ കൈക്കുമ്പിളിലെ മണല്‍ കൂമ്പാരത്തില്‍ . ദ്വീപിന്റെ ഉല്‍പ്പത്തി കണ്ടു പിടിച്ചേ തീരൂ. 

പ്രകാശ വേഗത്തിനടുത്തുള്ള വേഗത്തില്‍ അത്യുന്നത ഊര്‍ജ്ജനിലയിലുള്ള പ്രോട്ടോണ്‍ സമാന ചിന്തകളെ വിപരീത ദിശയില്‍ പായിച്ച് കൂട്ടിയിടുപ്പിച്ചായിരുന്നു പരീക്ഷണം. അങ്ങനെ ഹിഗ്സ് ബോസോണ്‍ കണം പോലെ ദ്വീപിന്റെ ഉല്‍പ്പത്തിയെന്റെ മുന്നിലെത്തി. 

ആലപ്പുഴ ജില്ലയില്‍ ,ചേര്‍ത്തല താലൂക്കില്‍ ,മുഹമ്മ പഞ്ചായത്തില്‍ തണ്ണീര്‍മുക്കം വില്ലേജിലാണ് ഈ ദ്വീപ് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. പത്തൊമ്പതര ഏക്കറോളം വിസ്തീര്‍ണ്ണം ഈ ദ്വീപിനുള്ളത്. ജൈവ വൈവിധ്യങ്ങളാല്‍ സമ്പുഷ്ട്ടമാണിവിടം.

 കായലിലെ എക്കലും,വെള്ളപ്പൊക്കത്തില്‍ ഒഴുകിയടിഞ്ഞ എക്കലും മണലും ചേര്‍ന്ന് കാലാന്തരത്തില്‍ രൂപപ്പെട്ട മണല്‍ പ്രദേശമായിരുന്നിവിടം. ഗ്ളാസ് നിര്‍മ്മാണത്തിനായി ഇവിടുന്ന് മണല്‍ ശേഖരിച്ചിരുന്നു. ഈ മണല്‍ കൊണ്ട് നിര്‍മ്മിച്ച ഗ്ളാസുകള്‍ ഏത് പാതിരാവിലും വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്നതായിരുന്നു. പിന്നീട് ഈ മണല്‍ പ്രദേശത്ത് പുല്‍നാമ്പുകള്‍ കിളിര്‍ത്തു. മാമരങ്ങള്‍ വളര്‍ന്നു. വേമ്പനാട്ട് കായല്‍ കാറ്റിലൂടെയും, ഒഴുക്കിലൂടെയും നാനാതരം വിത്തുകളാണ് ദ്വീപിലെത്തിച്ചത്. അങ്ങനെ ഒരു ഹരിത നികുഞ്ജം വരും തലമുറകള്‍ക്കായി ഒരുക്കിവെച്ച് ഈ പാതിരാമണല്‍ കാത്തിരുന്നു.

 സൂര്യന്‍ ചാഞ്ഞ് തുടങ്ങിയതിനാലാവാം ഇരുള്‍ പരന്ന് തുടങ്ങി.എന്റെ മനസ്സ് പ്രകൃതിയോട് രമിച്ചുതുടങ്ങിയിരുന്നു. അവിടെ നിന്നുയരുന്ന ഓരോ താളങ്ങളും , ചലനങ്ങളും നിശ്വാസങ്ങളും ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു തുടങ്ങി. കരക്കണ്ടന്‍ , ചക്കരക്കണ്ടന്‍ , കൊമ്മട്ടി തുടങ്ങിയ കണ്ടല്‍ ചെടികള്‍ക്കും എന്തൊക്കെയാണ് പറയാനുള്ളത്?. വിവിധയിനം മത്സ്യങ്ങള്‍ , കക്കകള്‍ , ചെമ്മീനുകള്‍ ഇവകള്‍ കൊണ്ടെല്ലാം സമ്പല്‍ സമൃദ്ധമാണിവിടം.

 ജലാശയ ജീവികളുടെ പ്രജനന കേന്ദ്രമാണ് ഈ പാതിരാമണല്‍ ദ്വീപിനോട് ചേര്‍ന്നുള്ള വേമ്പനാട്ടുകായല്‍ . ദേശാടന പക്ഷികള്‍ ധാരാളം വന്നുചേരാറുണ്ടിവിടെ. ജൂണ്‍ മുതല്‍ ഓഗസ്റ്റ് വരെ വളരെയധികം പക്ഷികളെ ഇവിടെ കാണാം.

 ഞാന്‍ ചുറ്റുപാടും കണ്ണോടിച്ചു, കുറച്ച് നടന്നു. ഏകദേശം അമ്പത്തിമൂന്ന് തരം മരങ്ങള്‍ . സപുഷ്പ്പികളായ ചെടികള്‍ നൂറ്റി അറുപത്തിഒന്ന് ,കുറ്റിച്ചെടികള്‍ ഇരുപത്തിരണ്ട്, വള്ളിച്ചെടികള്‍ പതിമൂന്ന് തരം. ഒരു വള്ളിച്ചെടിയില്‍ ഊയലാടണമെന്ന് കൊതി തോന്നിയെങ്കിലും ,ആദ്യം പച്ചപ്പരവതാനി എന്നു തോന്നിപ്പിച്ച ആ ഇരുണ്ട കൈത്തോട്ടിലേക്കെങ്ങാനും വീണുപോയാലോ എന്ന് ഞാന്‍ ഭയന്നു.

 സമയം വൈകിയതുകൊണ്ടോ എന്തോ 24 തരം തുമ്പികളെയൊന്നും കണ്ടെത്താന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. 34 തരം ചിത്രശലഭങ്ങളും ഞങ്ങളെക്കണ്ട് ഓടിയൊളിച്ചോ?! ചിലന്തികളോട് ഒര്‍ഭ്യര്‍ത്ഥന ഞാനിവിടം വിട്ട് പോയിട്ട് നിങ്ങള്‍ 23 തരക്കാരും ഇവിടെ വിലസിക്കോളൂ. എനിയ്ക്ക് ഭയമാണ്. 44 തരം മത്സ്യ സമ്പത്തുണ്ടായിട്ടും കരിമീനിനേയും,വറ്റയേയും മാത്രമേ ഉച്ചയൂണിന് കണ്ടുള്ളു. അല്ല ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്തതല്ലേ കിട്ടൂ!. ജീവനോടെ ഇവറ്റകളെയൊക്കെ ഈ കലക്കവെള്ളത്തില്‍ എവിടെ കാണാന്‍ പറ്റും?

 ദൂരെ നിന്നും ഒരു കൂകല്‍ “ചേച്ചീ ..നമുക്ക് പോകാം. അവര്‍ വിളിക്കുന്നു”. “ശ്ശൊ...തനിച്ചൊരു രാത്രി ഇവിടെ തങ്ങാന്‍ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. സര്‍വ്വത്ര ബന്ധനം. പോയേക്കാം. 

ബോട്ടില്‍ തിരികെ ചെന്നപ്പോള്‍ സമയം 4.30. അടുക്കളയിലെത്തി വിശേഷങ്ങളൊക്കെയൊന്നറിഞ്ഞു. പഴം മൈദാമാവില്‍ മുങ്ങി എണ്ണയില്‍ ചാടാന്‍ തയ്യാറായിരിക്കുന്നു. സ്റ്റൌവ്വില്‍ ചായവെള്ളം തിളയ്ക്കുന്നു. ആശ്വാസത്തോടെ വാഷ്ബേസിനില്‍ കയ്യും, മുഖവും കഴുകി. എല്ലാവരും പ്രതീക്ഷയോടെ സീറ്റില്‍ ആസനസ്ഥരായി. ചിലര്‍ റൂമില്‍ പോയി റെസ്റ്റി. 

താളമേളങ്ങള്‍ക്ക് റെസ്റ്റ്. ഗാനങ്ങള്‍ ചെവികളിലൂടെ മാത്രം കയറിയിറങ്ങി. എങ്കിലും നേഹയുടെ ഉടല്‍ ഇരിപ്പിടത്തിലും തെല്ലിളകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ദൂരെ വലത് പരന്ന് തെങ്ങിന്‍ നിരകള്‍ കായല്‍ ഭിത്തി പോലെ തോന്നിപ്പിച്ചു. ദൂരെ വാഹനങ്ങല്‍ പാലത്തിന് മുകളിലൂടെ ചീറിപ്പായുന്നു. 

കുട്ടികള്‍ക്കെപ്പോഴും അവരുടേതായ ലോകങ്ങള്‍ കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിലാണ് താല്‍പ്പര്യം ബോട്ടിന്റെ ഫ്രണ്ട് സീറ്റില്‍ ഒരു കുട്ടിപ്പട്ടാളം കൈകള്‍ ഒരു പ്രത്യേക ക്രമത്തില്‍ പരസ്പരം കൊട്ടി ഈരടികള്‍ ആവര്‍ത്തിക്കുന്നു.

 “മണി മണി ഒന്ന്..

മത്താപ്പൂ രണ്ട്...

ചെല്ലാക്കിളി മൂന്ന്..

പനം തത്ത നാല്..

കേട്ടല്ലോ അമ്മേ..

തൊടാത്ത രാഗം..

നമ്പര്‍ മൂന്ന് വിളമ്പിച്ച സദ്യ”.

അവര്‍ എത്ര വേഗമാണ് സൌഹൃദത്തിലായത്. ഒരാള്‍ക്ക് അറിയാവുന്ന കലാപരിപാടി മറ്റുള്ളവരേയും പഠിപ്പിച്ച് അവര്‍ ഒത്തൊരുമിച്ചാസ്വദിക്കുന്നു. യാത്രയുടെ മുക്കാല്‍ ഭാഗം കഴിഞ്ഞിട്ടും , പരസ്പരം സംസാരിക്കാത്ത           മുതിര്‍ന്നവരെ  സംഘത്തില്‍ കാണാം.

ചായയും,പഴം പൊരിയും എല്ലാവരുടെ കയ്യിലും എത്തി. വായ കഴുകാന്‍ വാഷ്ബേസിനിലരികിലെത്തിയപ്പോള്‍ എന്തൊക്കെയോ അവ്യക്തമായ വാക്കുകള്‍ കേട്ടു. “ഇതിന്റെ പിന്നില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചതാര്‍?,ഈ നിഗൂഢ തന്ത്രം മെനഞ്ഞതാര്‍?..,അജ്ഞത നടിക്കുന്നതിന്റെ ലക്ഷ്യമെന്ത്.?.., ഇല്ലായ്മകള്‍ എന്നത്തേയും ശാപമാണ്..?”. മുഖം കഴുകാന്‍ വന്ന രാജുച്ചേട്ടനാണ്    ഉറക്കച്ചടവിലെന്നവണ്ണം ഇത്രയും പറഞ്ഞത്. ജിജ്ഞാസ കൊണ്ടെന്റെ ശ്വാസം വിലങ്ങി “ഉറക്കപ്പിച്ചാണോ? എന്താണ് രാജുച്ചേട്ടാ പ്രശ്നം?” “പഴം പൊരി കിട്ടിയില്ല. മൂന്ന് പേര്‍ക്ക്”. “ഹൊ! ഇത്രേയൊള്ളോ !” ഞാന്‍ ശ്വാസം വിട്ടു.

 ബോട്ട് കരയോടടുക്കവേ ദൂരെ ദൂരെ ഒരു കറുത്ത രേഖ. പട്ടത്തിന്റെ വാല്‍ പോലെ. ..ചലിക്കുന്ന രേഖ. അതടുത്തെത്തിയപ്പോഴാണറിയുന്നത് കിളികള്‍ ചേക്കേറാന്‍ പോകുന്ന കാഴ്ച്ചയായിരുന്നത്. എന്ത് അച്ചടക്കം!. പ്രകൃതിയുടെ പാഠം. 

അത്താഴത്തിനോ, അതോ അന്തിയില്‍ തന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞോമനയ്ക്കോ വേണ്ടി ഒരു നീലപ്പൊന്മാന്‍ ഒരു പാഴ്ത്തടിയില്‍ ഇമ ചിമ്മാതെ വെള്ളപ്പരപ്പിലേക്ക് ജാഗ്രതയോടെ ദൃഷ്ടിയൂന്നിയിരിക്കുന്നു.

 5.15 ന് കരയിലെത്തി. ഞങ്ങള്‍ ബസിലേക്ക് നടന്നു. സ്റ്റാഫ് സെക്രട്ടറി ഓരോരുത്തരേയും യാത്രയുടെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ക്കായി ക്ഷണിച്ചു. എ.എ. ആദ്യമായി മൈക്ക് കയ്യിലെടുത്ത് എല്ലാവരുടേയും സഹകരണത്തിന് നന്ദി അറിയിച്ചു. പിന്നീട് ബസ് ഒരു കലാവേദിയായിമാറി. പാട്ട്, കഥ, കടംകഥ, നന്ദിപ്രകടനം, കരഘോഷങ്ങള്‍ എന്നിവ കൊണ്ട് ബസ് ശബ്ദമുഖരിതമായി. യാത്രയുടെ തുടക്കത്തില്‍ മൊട്ടിട്ട പ്രണയം  അതിന്റെ മൂര്‍ദ്ധന്യാവസ്ഥയില്‍ എത്തി, എന്റെ കണ്‍പോളകള്‍ക്ക് മേല്‍ പ്രണയമുദ്ര ചാര്‍ത്തിയത് കൊണ്ട് കണ്ണുകള്‍ ഇറുകെ പൂട്ടിയിരുന്ന്  ആ തലവേദന ഞാന്‍ അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 

അനൌദ്യോഗിക വേദികളിലെ ഹിറ്റ് ഐറ്റമായ സൂപ്രണ്ട് ഇല്ല്യാസ് സാറിന്റെ പൊട്ടിച്ചിരി, കോഴിക്കോട്ടുകാര്‍ വീണ്ടും,വീണ്ടും ആ‍വശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. വടി കൊടുത്ത് അടി വാങ്ങുകയാണെന്ന് അവരുണ്ടോ അറിയുന്നു. കര്‍ണ്ണപുടങ്ങളെക്കുറിച്ച് അവര്‍ക്ക് വലിയ സ്വപ്നങ്ങളൊന്നും ഇല്ലെന്ന് തോന്നുന്നു. ജീവനില്ലാത്തത് കൊണ്ട് കണ്ണും, കാതും, നെഞ്ചും പിളര്‍ന്ന് ആ പൊട്ടിച്ചിരിയേറ്റ് വാങ്ങി മൈക്ക് തളര്‍ന്നു.

 മൈക്കിനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാനായി അദ്ദേഹം ചുവട് മാറ്റി ഒരു ഹിന്ദി ഗാനമാലപിച്ചു. “ ഹം തുമേം ചാഹ്തേ ഹേ....” പാട്ടിന്റെ ഭംഗിയേക്കാള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആത്മവിശ്വാസത്തിനാണെന്ന് തോന്നുന്നു,കോഴിക്കോട്ടുകാര്‍ ഒരു ഗിഫ്റ്റ് സമ്മാനിച്ചു.

 ആ തലക്കനത്തോടെ അദ്ദേഹം വീണ്ടും ഒരു പാട്ട് മൂളി. “അഴകേറും മോളെ വാ കാഞ്ചനാ മാല്യം ചൂടിക്കാന്‍ ...” പെട്ടെന്ന് എനിക്കൊന്ന് തിരിഞ്ഞ് നോക്കണമെന്ന് തോന്നി. ഞാന്‍ കണ്ടത്, അഴകേറും സല്‍മ ടീച്ചര്‍ , ഏതോ പൊയ്പ്പോയ കിനാക്കളിലേക്ക് ഊളിയിട്ട് ..കാഞ്ചനമാല്യം ചൂടാനെന്നവണ്ണം തലതാഴ്ത്തിയിരിക്കുന്നതാണ്. ബസിന്റെ ഫ് ളോറില്‍ നഖചിത്രമെഴുതാന്‍ ഒരു മാത്ര ശ്രമിച്ചപ്പോഴാണ് തൊട്ടടുത്ത കാല്‍പ്പാദം കണ്ടത്. ഒരു പതിനേഴുകാരിയുടെ കാല്‍പ്പാദം. മകള്‍ നിലോഫര്‍ റംസാന്റെ. പെട്ടെന്ന് മനസ്സ് പൂര്‍വ്വസ്ഥിതിയിലായി,ആ ശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചു.

 ഒന്ന് വിരല്‍ തൊട്ടാലേ ഈണം മീട്ടാന്‍ കഴിയൂ എന്നുള്ളവര്‍ക്ക് സൂപ്രണ്ട് ഇല്ല്യാസ് സാറിന്റേയും, നസീമ സാറിന്റേയും, ഷിജാസിന്റേയും അനൌണ്‍സ്മെന്റുകള്‍ ഊര്‍ജ്ജം പകരുന്നതായിരുന്നു. പ്രത്യേക ശ്രദ്ധ ആകര്‍ഷിച്ച ഗാനമായിരുന്നു,“അടരുന്നു താളം...വിടരുന്നു ഗാനം..” എല്ലാവരേയും നിശബ്ദതയില്‍ ആഴ്ത്തിയ , ശാന്തസുന്ദരമായ സ്വരം. കോഴിക്കോട്ടുകാരി സമിത ടീച്ചര്‍   . ഇടുക്കിയിലെ മണിയാറന്‍ കുടി സ്ക്കൂളിലെ ടീച്ചര്‍ .

 ദാനിയേല്‍ സാറിന്റെ മകള്‍ നേഹയുടെ കടിച്ചാല്‍ പൊട്ടാത്ത ഇംഗ് ളീഷ് ഗാനത്തിനോടുള്ള വെല്ലുവിളിയെന്ന മട്ടിലാണ് വിജേഷ് “ആറ്റുമണല്‍ ...”ഈണം മീട്ടിയത്. അതിനെ തോല്‍പ്പിച്ച്  നേഹ അതിന്റെ പാരഡി പാടി. സീനിയര്‍ സൂപ്രണ്ട് ശശിധരന്‍ സാറിന്റെ മകള്‍ക്ക് ആ പാരഡിയും ദഹിച്ചില്ല. വീണ്ടും “ആറ്റുമണല്‍ ....” രംഗപ്രവേശം ചെയ്തു.അങ്ങിനെ നസീമ സാര്‍ കൊതുമ്പുവള്ളം തുഴഞ്ഞും,സുഹറ സാര്‍ കസ്തൂരിത്തൈലമിട്ട് മുടി മിനുക്കിയും,ശശി സാര്‍ ഗോരോചനക്കുറി വരച്ചും, ബസ് ഇളകിത്തുള്ളി ഇരുട്ടിലൂടെ യാത്ര തുടര്‍ന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു. 

ചന്ദ്രികാമാഡവും, ഉഷാമാഡവും യാത്ര അവര്‍ക്ക് വേണ്ടി നേരത്തെ സംഘടിപ്പിച്ചതിന് നന്ദിയര്‍പ്പിച്ചു. നേഹ ഒരു വസ്തുത ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു. ഡിഡി ഓഫീസില്‍ വരുമ്പോള്‍ ഫയലില്‍ മുഖം പൂഴ്ത്തി കര്‍മ്മനിരതരായിരിക്കുന്നവരുടെ , പൂഴ്ത്താത്ത മുഖത്തിന്റെ നഗ്ന വര്‍ണ്ണം ഇന്നാണ് തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞതെന്ന്. ഹേയ്..നേഹാ...ഞങ്ങള്‍ക്കും തനിനിറം കാണിക്കാന്‍ ഇങ്ങനെ വല്ലപ്പോഴുമേ കഴിയാറുള്ളൂ.

 നാടോടുമ്പോള്‍ നടുവേ ഓടണം എന്ന പഴഞ്ചൊല്ലിനെ പിന്‍ താങ്ങുന്നവണ്ണം , തന്റെ നല്ല പാതിയെ അനുസരിച്ച് , മറ്റുള്ളവരുടെ ആവശ്യാര്‍ത്ഥം സല്‍മ ടീച്ചറും ഒരു നീണ്ട പൊട്ടിച്ചിരി മൈക്കിലൂടെ സമ്മാനിച്ചു.

എല്ലാ ബഹള മഴയും അവസാനിച്ച് ബസ് തൊടുപുഴയിലെത്തിയപ്പോള്‍ സമയം രാത്രി 8.15. അനിതയെ തനിച്ച് ഓട്ടോയില്‍ കയറ്റി ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് വിട്ടതിന്റെ പരിഭ്രമം, വീട്ടില്‍ ചെന്ന് ഫോണ്‍ ചാര്‍ജാക്കി വിളിച്ചപ്പോള്‍ ഇരട്ടിച്ചു. ഫോണ്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും കട്ട് ചെയ്യുന്നു. ഈ കുട്ടിയുടെ ഒരു ഔപചാരികത. തിരിച്ച് വിളിക്കാനായിരുന്നു പോലും കട്ട് ചെയതത്. എന്റെ ഹൃദയം കട്ടായിപ്പോയേനെ

ഭക്ഷണം പോലും കഴിക്കാതെ, തലവേദനയോടെ കണ്ണടച്ച് കിടക്കയിലമര്‍ന്നപ്പോള്‍ മനോമുകുരത്തില്‍      ഒരൊറ്റയാമ്പല്‍ വിരിഞ്ഞു. കായലോളങ്ങളില്‍ , തെല്ലിളകി, ചുവപ്പ് രാശി വിരിച്ച് ഏകാന്തമായി ദൃശ്യവിരുന്നൊരുക്കി നിന്ന നിനക്ക് ആരാണീ രാത്രിയില്‍ കൂട്ട്?..നിലാവോ..? അതോ എന്റെ കണ്ണേറിന്റെ ഓര്‍മ്മയോ..?